Dan kom je tot de vaststelling dat het, bij het thuiskomen, wel heel erg stil is geworden … Geen 2 overactieve hyperkinetische Jack Russels die wild tegen je aanspringen om je ‘welcome home’ te wensen …

Dat wordt even wennen!

Puulie heette eigenlijk Krapuul maar, net als haar baasje, was ze haar grootste smerige streken al lang verleerd. De vlag dekte al lang de lading niet meer dus werd Krapuul stilzwijgend omgevormd tot Puulie. Al bleef ze veeleisend wat aandacht betrof! ‘Ho maar, thuiskomen en niet ff gaan wandelen? Dat zullen ’s rap gaan afdwingen! Als ik zelf mijn leiband ga halen dan zullen ze het rap gesnopen hebben!’, alsof je het haar hoorde denken…

Een kleine 10 maand geleden verloor ze plots haar ‘partner in crime’, Kaztaar. Daar heeft ze een ferme knauw door gekregen. Plots werd ze ‘oud’ want die jongere spring in ’t veld was er niet meer om ze aan te steken…

Eind vorig jaar begon het snel achteruit te gaan. Ze vermagerde zienderogen, deed weinig meer dan urenlang slapen. Haar leiband liet ze al helemaal links liggen. De laatste dagen wilde ze nix meer eten, we probeerden haar te voederen met een spuit … Stiekem weet je wel waar dit naartoe gaat, maar toch. Uiteindelijk hebben we gisteren ‘beslist’ voor haar, met heel veel pijn / verdriet in het hart, maar het kon niet anders…

Misschien zijn ze nu weer samen, de partners in crime! Zou mooi zijn …

Dank voor je onvoorwaardelijke trouw / vriendschap en doe Kaztaar de groeten van ons hier! En eigenlijk ben ik ook al lang niet boos meer voor die salon die je ooit in flarden van mekaar trok, de schoenen die er moesten aan geloven, …

Eén ding is zeker: het is stil in huis!

Καλό ταξίδι αγαπημένη Puulie! X