Ik ben vandaag een goede vriend verloren … Hij kwam in mijn leven een goeie 10 jaar geleden.
Uit een grote nest waren nog 2 “wurtels” beschikbaar. Ik weet nog dat ik mijn hand enthousiast uitstak naar die, liefelijk ogende, puppy’s’s. Eéntje liep weg, Kaztaar kwam stoer vooruit geschoten met een kwispelstaart waar je groene energie had mee kunnen opwekken!
Hier thuis was hij vrij snel geïntegreerd bij de “anderen”, want hij kwam hier terecht tussen een andere hond, Krapuul en twee katten.

Kaztaar was “speciaal” … Beetje gedragsgestoord, zeg maar! Was niet echt een vriendelijk kereltje. Humeurig, beet van zich af indien nodig, had een kort lontje, snel opgefokt, … Vandaar dat het waarschijnlijk ook zo goed klikte tussen ons.

Ik wil de vele €’s schade die meneer hier in huis gemaakt heeft niet opsommen, maar het was niet min. Iedereen zei ook vaak lacherig: “dat beest heeft geluk hier te zijn terecht gekomen, want normale mensen hadden zo’n labiele gekke hond al lang laten inslapen”. Waarschijnlijk hadden ze gelijk.

Hoedanook, zonder melig te willen klinken maar Kaztaar en ik hadden een speciale band. We namen mekaar onvoorwaardelijk zoals we waren. Hij mij en ik hem! Kaztaar was mijn makkertje, mijn partner op “snooze-friday” ons geniet momentje op vrijdagochtend, baasje krantje lezend en koffie-lurkend, Ztaarie tegen baasje in de zetel liggen pitten… En 1000 andere mooie herinneringen.

Hij is deze morgen gestorven in mijn armen, terwijl ik hem probeerde te sussen en op zijn rugje wreef. Na 10 jaar was het hartje op. Kaztaar wilde nog wel, maar het motortje liet teveel steekjes vallen op korte termijn.

Nogmaals … Ik ben vandaag een goede vriend verloren en het troost mij enigszins om dit hier (tranen met tuiten huilend) te kunnen neerschrijven!